Ο κορυφαίος Λονδρέζος ηθοποιός και εμβληματικός ενσαρκωτής του φανταστικού, με ρόλους όπως ο Γκάνταλφ («Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών») και ο Magneto («X-Men), παραδίδει σπουδαία Μαθήματα Ζωής, στο τεύχος Μαΐου του περιοδικού Esquire, που βρίσκεται ήδη στα περίπτερα.

> Κάθε φορά που βλέπω κάποια φιγούρα του Γκάνταλφ σκέφτομαι: «Χμ, τελικά αυτό το πραγματάκι εδώ δεν αποδίδει τόσο αποτελεσματικά τη λεπτότητα που ήθελα να περάσω στο χαρακτήρα». Ζητώ συγνώμη αν με αυτά που λέω απογοητεύω κάποιους φίλους των Lego. Εξάλλου -και μεταξύ μας- προτιμώ τα Playmobil.

> Κάποιοι νομίζουν ότι το μόνο πράγμα που κάνω στη ζωή μου είναι να πηγαίνω από συνέντευξη σε συνέντευξη και να μιλάω για το πώς είναι να είσαι ομοφυλόφιλος, πολύ απλά γιατί το συγκεκριμένο θέμα είθισται να είναι το πρώτο για το οποίο με ρωτούν στις περισσότερες συνεντεύξεις. Όχι, λοιπόν, σας διαβεβαιώνω ότι έχω κι άλλα ενδιαφέροντα στη ζωή μου.

> Πλέον, με απασχολεί πολύ λιγότερο η γνώμη των άλλων, αν και αυτό δεν ίσχυε πάντα. Από τη στιγμή που μίλησα ανοιχτά για την ομοφυλοφιλία μου νιώθω πολύ πιο σίγουρος για τον εαυτό μου.

> Αν έχεις πατήσει τα 75 και βγαίνεις μετά από καιρό με παλιούς φίλους, είναι απόλυτα φυσιολογικό κάποια στιγμή η κουβέντα σας να πάει στο θάνατο, στις αρρώστιες και στο γήρας. Τις προάλλες κουβέντιαζα για τα συγκεκριμένα ζητήματα τέσσερις ολόκληρες ώρες.

> Ένα από τα πράγματα για τα οποία δε νιώθω καθόλου περήφανος είναι το ότι, όταν πέθανε η μητέρα μου, η πρώτη σκέψη μου δεν ήταν «Θεέ μου, την έχασα για πάντα» ή κάτι ανάλογο, αλλά κάτι του στυλ «Τώρα πλέον η οικογένειά μας θα είναι μονογονεϊκή». Αλήθεια! Ήμουν όμως 12 ετών. Πάντως, ακόμη και σήμερα δεν μπορώ να πω ότι έχω ξεπεράσει το θάνατό της, τον οποίο κατά κάποιον τρόπο βίωσα σαν μια μορφή απόρριψης, κάτι που φυσικά είναι εντελώς παράλογο. Πραγματικά νιώθω ευτυχισμένος κάθε φορά που την ονειρεύομαι, που μπορώ με αυτό τον τρόπο να την «επισκέπτομαι» εκεί όπου βρίσκεται πια.

> Το Ταζ Μαχάλ το είδα για πρώτη φορά από κοντά πριν από μερικά χρόνια. Είναι πραγματικά υπέροχο και, έχοντας στο μυαλό μου ότι βρίσκεται εκεί σχεδόν από πάντα, ένιωθα λίγο σαν να με περίμενε να το επισκεφθώ. Ένα άλλο μέρος όπου θα ήθελα να πάω είναι το Μάτσου Πίτσου, αν και είμαι σχεδόν βέβαιος ότι θα δυσανασχετήσω από τα πλήθη των επισκεπτών.

> Δεν θεωρώ τον εαυτό μου κορυφαίο ηθοποιό. Εντάξει, στο θέατρο, και ειδικότερα στα έργα του Shakespeare, είμαι ανάμεσα στους καλύτερους, αλλά και πάλι με την άποψη αυτή δε φαίνεται να συμφωνούν όλοι οι σκηνοθέτες. Όσο για τον κινηματογράφο, άσ’ τα να πάνε. Για να καταλάβεις, δε μου έχουν ζητήσει ακόμη να συνεργαστούμε ούτε ο Spielberg ούτε ο Tarantino ούτε ο Sam Mendes. Και, πρόσεξε, δεν είναι ότι έχω πει «όχι» σε πολλά φιλμ, απλά θα ήθελα να μου έχουν γίνει περισσότερες προτάσεις και να έχω συμμετάσχει σε πολύ περισσότερες ταινίες. Αυτή είναι η αλήθεια.

> Μεγάλωσα σε ένα οικογενειακό περιβάλλον που ήταν εντελώς αντίθετο σε κάθε μορφή κατάχρησης. Μέχρι τα 18 μου δεν είχα πιει ούτε σταγόνα αλκοόλ, καφέ, ακόμη και τσάι. Γι’ αυτό ενδεχομένως και δε νιώθω την παραμικρή έλξη για τις συγκεκριμένες ουσίες. Βέβαια, με αυτό το δεδομένο ίσως κάποιοι να θεωρήσουν ότι μπορώ ανά πάσα στιγμή να επιβληθώ στον εαυτό μου αλλά και ότι έχω πάντα τον απόλυτο έλεγχο των πράξεών μου και εντέλει της ζωής μου. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει ούτε κατά διάνοια.

> Η τελευταία φορά που έφαγα κρέας ήταν πριν από 30 ολόκληρα χρόνια. Η επιλογή αυτή με βοήθησε να απαλλαγώ οριστικά από τους φρικτούς πονοκεφάλους από τους οποίους υπέφερα από την παιδική μου ηλικία, ενώ πλέον δεν αντιμετωπίζω το παραμικρό πρόβλημα δυσπεψίας. Το μοναδικό πρόβλημα; Ακόμη και σήμερα εξακολουθούν να μου τρέχουν τα σάλια όποτε βρίσκομαι μπροστά σε χοιρινά μπριζολάκια ή σε ένα κομμάτι μπέικον [γέλια]. Αλλά έτσι είναι, για κάποιες επιλογές σου πρέπει να παλεύεις καθημερινά.

> Πώς σκοτώνω το χρόνο μου; Όπως και ο περισσότερος κόσμος: σερφάροντας στο Ίντερνετ. Προσωπικά, ανέκαθεν λάτρευα τις εγκυκλοπαίδειες και τα λεξικά, οπότε όλη αυτή η κατάσταση δε μου είναι άγνωστη. Το μόνο που αλλάζει είναι ότι η πληροφορία, αντί να είναι τυπωμένη σε μια σελίδα, βρίσκεται στον υπολογιστή σου. Πραγματικά δεν ξέρω αν όλο αυτό πρέπει να θεωρείται σπατάλη χρόνου, σίγουρα όμως με δυσκολεύει αφάνταστα όταν έρχεται η στιγμή να μελετήσω κάποιο ρόλο.

> Ο πατέρας μου αλλά και ο πατέρας του πατέρα μου πίστευαν στην ευθύνη του ατόμου απέναντι στην κοινωνία. Το συγκεκριμένο πιστεύω τους το εκδήλωναν μέσα από τη θρησκευτική πίστη τους αλλά και μέσω της προσφοράς κοινωνικής εργασίας. Και οι δύο προσπαθούσαν να βρουν τρόπους για να βελτιώσουν τον κόσμο μέσα στον οποίο ζούσαν. Αυτή είναι και η πιο έντονη ανάμνηση από τον πατέρα μου, τον οποίο έχασα όταν ήμουν 24 ετών. Αν και δεν ήρθαμε ποτέ πολύ κοντά, τον εκτιμούσα –και εξακολουθώ να τον εκτιμώ– ιδιαίτερα.

> Φοίτησα στο Πανεπιστήμιο του Cambridge με υποτροφία, γεγονός που αναγκαστικά με έκανε να ξεχωρίζω από τους υπόλοιπους συμφοιτητές μου. Μάλιστα, για πολλά χρόνια προσπαθούσα να μιλάω με τρόπο που δε φανέρωνε τον τόπο καταγωγής μου, επειδή πολλοί από αυτούς θα με κορόιδευαν για την προφορά μου (σ.σ. ο Sir Ian McKellen κατάγεται από την περιοχή του Lancashire στη βόρεια Αγγλία). Τελευταία όμως έχω αφήσει την προφορά μου να φανεί για τα καλά.

> Δες οπωσδήποτε τον «Μακμπέθ». Αναμφίβολα πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα έργα που έχουν γραφτεί ποτέ, χωρίς υποπλοκή και με μικρή διάρκεια. Με σωστή σκηνοθεσία και παραγωγή, χωρίς διάλειμμα δεν ξεπερνά τις δύο ώρες, οπότε, ναι, μπορεί να σε εκπλήξει θετικά από κάθε άποψη. Επιπλέον, όπου κι αν ανέβει, θα κόψει εισιτήρια. Ενδεχομένως για το λόγο αυτόν δεν είναι λίγοι εκείνοι που θεωρούν το συγκεκριμένο έργο «καταραμένο»: Αν κάποια στιγμή ακούσεις ότι ο θίασος στον οποίο συμμετέχεις πρόκειται να ανεβάσει εκτάκτως Μακμπέθ, σημαίνει ότι «το ταμείο είναι μείον» και ο θεατρικός επιχειρηματίας ψάχνει απεγνωσμένα να κόψει μπόλικα εισιτήρια όσο πιο άμεσα γίνεται.

> Αν και θεωρώ ότι είμαι έξυπνος, δεν νιώθω «διανοούμενος» - τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που χρησιμοποιείται ο όρος για να υποδηλώσει τη συνεχή μελέτη και λατρεία «για τα γράμματα». Στο σχολείο, παρ’ ότι δε δούλευα σκληρά, έπαιρνα καλούς βαθμούς. Το ότι εκλέχθηκα κάποια στιγμή πρόεδρος των μαθητών του σχολείου μου συνέβη σχεδόν κατά λάθος, ίσως επειδή όλοι με θεωρούσαν «καλό παιδί».

> Το πρώτο πράγμα που θέλεις να μάθεις όταν σου λένε ότι πάσχεις από καρκίνο είναι οι αλλαγές που θα έχεις στη ζωή σου. Ευτυχώς, το είδος του καρκίνου από το οποίο πάσχω δεν είναι απειλητικό για τη ζωή, ειδικά αν διαγνωστεί εγκαίρως, όπως συνέβη στην περίπτωσή μου. Ναι, πάσχω από καρκίνο του προστάτη.

> Σωματική βία δεν έχω ασκήσει ποτέ. Η μοναδική φορά που έχω φτάσει πολύ κοντά στο σημείο να χτυπήσω κάποιον ήταν σε έναν τσακωμό που είχα με έναν πρώην συγκάτοικο - σήκωσα τη γροθιά μου, αλλά δεν τον ακούμπησα. Η στιγμή εκείνη έχει αποτυπωθεί στο μυαλό μου ως κάτι πραγματικά φριχτό.

> Αν και η μητριά μου ανήκε στους κουακέρους, τους οποίους θαυμάζω πραγματικά για το φιλανθρωπικό έργο που προσφέρουν, εγώ είμαι άθεος. Με απασχολούν ζητήματα όπως το μέγεθος του σύμπαντος, οι γαλαξίες κ.ο.κ., αλλά δεν πιστεύω ότι ο κόσμος όπου ζούμε έχει δημιουργηθεί από κάποια ανώτερη, «θεϊκή» δύναμη.

ΠΗΓΗ