Κάποιοι βλέπουν έναν αριθμό: 19.340 μόρια. Άλλοι βλέπουν μια σχολή: Ιατρική Θεσσαλονίκης. Ο Ιωάννης Παρίσης, όμως, κουβαλά πίσω από αυτά μια ιστορία από εκείνες που γράφονται αργά, με ιδρώτα, σιωπές και απόφαση.
Στο δωμάτιο ενός παιδιού που ονειρεύεται να γίνει νευροχειρουργός, δεν υπήρχαν αφίσες ποδοσφαιριστών – υπήρχε ο Dr. Strange. Ένας ήρωας με νυστέρι, όχι με σπαθί. Κι ένας πατέρας που κάθε καλοκαίρι καθόταν δίπλα του να μελετήσουν μαζί.
Την πρώτη φορά δεν τα κατάφερε. Ένα 12.2 στην Έκθεση τον κράτησε εκτός Ιατρικής. Πέρασε στην Οδοντιατρική, αλλά όχι στον εαυτό του. Και τότε είπε το πιο γενναίο "ναι": «Θα ξαναπροσπαθήσω».
Δούλευε καθαριστής τα Σαββατοκύριακα για να πληρώσει ιδιαίτερα. Ξυπνούσε νωρίς για γυμναστική και διάβαζε 10 ώρες τη μέρα. Γέμισε τον τοίχο του με post-it από λάθη που δεν ήθελε να ξεχάσει. Έπαιζε πιάνο για να αντέχει. Έκανε ποδήλατο για να σκέφτεται. Διάβαζε στωικούς φιλοσόφους για να θυμάται ότι οι δυσκολίες είναι μέρος της διαδρομής.
Κι όταν ήρθε το SMS με τα μόρια, δεν μίλησε. Έδωσε το κινητό στον πατέρα του. Εκείνος υπολόγισε. Κι ύστερα, με φωνή που έτρεμε: «Ιωάννη, πέρασες Ιατρική».
Ο Ιωάννης δεν πέρασε μόνο μια σχολή. Πέρασε μέσα από την αποτυχία, τη μοναξιά, τον κόπο και την αυτογνωσία.
Κι αυτό, καμιά βαθμολογία δεν το μετρά.
