Όπως εξηγεί ο Γιώργος Λογαράς, «είμαστε ένα 18μελής πυρήνας που συζητάμε τις ιδέες που φέρνω. Έχω τη γενικότερη επιμέλεια για το πώς θα εμφανιστούμε στο δρόμο. Τα τελευταία χρόνια δεν θέλουμε να κάνουμε μία απλή παρέλαση αλλά να προσφέρουμε ένα θέατρο δρόμου. Προσωπικά είμαι κατά των αξεσουάρ εκτός στολής. Δεν μου αρέσει να βλέπω παράταιρα γυαλιά, τσαντάκια και γενικότερα να υπάρχει παρέμβασή πάνω στη στολή.

Δημιουργούμε λοιπόν ένα θέαμα που δε δίνει περιθώριο στο μέλος να επέμβει στη στολή και να αλλάξει το σκηνικό.

Αρχικά είχαμε μία άλλη ιδέα αλλά υπήρχε δυσκολία γιατί δε μπορούσαμε να βγάλουμε το άρμα που θέλαμε και για λόγους κόστους αλλά και γιατί δε διαθέτουμε την τεχνογνωσία του άρματος όπως τη διαθέτουν άλλα πληρώματα. Η αρχική ιδέα ταίριαζε με την ενδυμασία του Όλιβερ Τουίστ και τελικά επιλέξαμε αυτό ως θέμα.

Δημιουργήσαμε στολές και κατασκευές. Βρήκαμε υφάσματα από αποθήκη της Αθήνας, καλής ποιότητας, που χρησιμοποιούνται για να δημιουργηθούν κανονικά ρούχα. Δώσαμε σημασία στο μακιγιάζ. Το διαφορετικό μακιγιάζ σε ένα πλήρωμα δε δίνει ωραία και ομοιόμορφη εικόνα. Το θέμα μας μάς πήγε στο Λονδίνο όπου έτσι κι αλλιώς δεν υπήρχε έντονο μακιγιάζ. Αποφασίσαμε να μην απευθυνθούμε σε ειδικό αλλά με βάση τις γνώσεις μας από άλλες χρονιές, να βάψει ο ένας τον άλλον.

Ξεκινήσαμε με μία κοινή βάση στο πρόσωπο. Για το αποτέλεσμα καθοριστικό ρόλο έπαιξαν οι σκιές. Σε εκείνη την εποχή του Λονδίνου υπήρχε έντονο καυσαέριο, καπνός με αποτέλεσμα το πρόσωπο ακόμα και των πλουσίων να φαίνεται σκονισμένο και βρώμικο. Παίξαμε με τις αποχρώσεις του καφέ για να αποτυπώσουμε αυτή την κατάστασης εκείνη της εποχής.

Δημιουργήσαμε χαρακτήρες και θέλαμε ο καθένας να έχει κάτι διαφορετικό. Οι χαρακτήρες ήταν τέσσερις, ο πλούσιος με την αντίστοιχη συνοδό, ο φτωχός με την αντίστοιχη συνοδό του. Οι άντρες είχαν διαφορετικό παντελόνι και γιλέκο. Οι καμπαρντίνες μόνο ήταν ίδιες. Οι γυναίκες είχαν διαφορετικές φούστες. Υπήρχαν και κάποιοι ουδέτεροι χαρακτήρες όπως τα αγοράκια που ήταν η παρέα του Όλιβερ Τουίστ, του πιτσιρικά πάνω στο κάρο. Υπήρχαν και τα κορίτσια που ήταν πλανόδιες πωλήτριες της εποχής, παρέπεμπαν στο “κοριτσάκι με τα σπίρτα”.

Υπήρξε και ένα βιβλίο μαζί με τον χαρακτήρα του Καρόλου Ντίκενς. Ήταν σαν  να έγραφε εκείνη τη στιγμή το έργο «Όλιβερ Τουίστ» και όπως τον σκέφτεται να ξεδιπλώνεται πίσω του.  Υπήρχαν και φανοστάτες, κατασκευή από φελιζόλ που ήταν σαν να οριοθετούσαν την πόλη.

«Πήραμε το δεύτερο βραβείο συνολικής παρέλασης. Είναι για μένα το πιο σημαντικό.  Το πώς θα φανούμε στην παρέλαση είναι κάτι που απασχολεί. Πολλές φορές υπάρχει παράπονο αλλά το να πηγαίνεις στοιχισμένος με ένα αργό βήμα χωρίς να καθυστερείς τη ροή δίνει στο θεατή τη δυνατότητα να παρακολουθήσει αυτό που του προσφέρεις. Προσέχει την στολή, τα πάντα. Μοιάζει με θέατρο δρόμου το αποτέλεσμα.

Τιμητικό ήταν και το πρώτο βραβείο καλλιτεχνικής αμφίεσης. Είδαμε γενικά αξιόλογες στολές. Και ενώ δεν είχαμε χρώμα, η επιτροπή εκτίμησε το αποτέλεσμα.

Πήραμε και το δεύτερο βραβείο αξεσουάρ. Και αυτό ήταν σπουδαίο γιατί ο καθένας από εμάς είχε ένα ξεχωριστό. Υπήρχαν οι καθαρίστριες, αυτές που πωλούσαμε το ψωμί, τα φρούτα, τα καλαμπόκια, Υπήρχε αυτός που καθάριζε τις καμινάδες ή που έφερνε τη μπουγάδα.

Μεγάλη χαρά ήταν και η εύρεση του θησαυρού. Η ημέρα διεξαγωγής ήταν ίδια με αυτή που είχαμε βρει ξανά θησαυρό. Από την αρχή το θεωρήσαμε σημάδι και πήγαμε με αισιοδοξία και μία άλλη διάθεση. Μας βγήκε σε καλό. Δύο μέλη της ομάδας μας τον βρήκαν. Γρήγορα καταλάβαμε ότι όλα είχαν να κάνουν με τον κινεζικό ζωδιακό κύκλο και όλο το παιχνίδι του κρυμμένου θησαυρού βασιζόταν στο χρόνο και στο ρολόι που ήταν μέσα σε ένα λαγό.

Το χαρήκαμε με την ψυχή μας και παρόλο που μόλις τελείωσε, περιμένουμε ανυπομονησία το επόμενο Καρναβάλι» καταλήγει ο κ. Λογαράς.