Φωτογραφία: VICE

Ως αιώνιος φοιτητής που εδώ και χρόνια λυμαίνομαι και καταστρέφω το δημόσιο πανεπιστήμιο, δεσμεύομαι ενώπιον της σχολής μου, του υπουργείου παιδείας και της ακαδημαϊκής κοινότητας, ότι θα ολοκληρώσω τις σπουδές μου στον καθορισμένο χρόνο που θα μου υποδειχθεί. Ευχαριστώ την νέα διοίκηση του υπουργείου που προχωρά σε δραστικά μέτρα για την αναβάθμιση της παιδείας, όπως είναι η αξιολόγηση των «αιωνίων» φοιτητών, δεχόμενη ουσιαστικά τα επιχειρήματα των προηγούμενων κυβερνήσεων, αφού ως γνωστόν οι «αιώνιοι» είναι η ρίζα του προβλήματος για το κατάντημα του ελληνικού πανεπιστημίου όπως το γνωρίζουμε μέχρι σήμερα.

Με βάση την προσωπική μου εμπειρία οι φοιτητές που καθυστερούν να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους , είναι οι φοιτητές που κατά κύριο λόγο εργάζονται ταυτόχρονα με την φοίτηση τους. Οι «φοιτητικές» δουλειές που μπορείς να βρεις είναι σερβιτόρος, μπάρμαν, μπουφέ σε καφετέριες , δουλειές με ελαστικές εργασιακές σχέσεις, δουλεύεις ανασφάλιστος τις περισσότερες φορές (άντε να σου κολλούσαν ένα ένσημο το μήνα) και ευάλωτος μπροστά στον εργοδότη σου. Γιατί να δουλεύεις ενώ σπουδάζεις; Για δεν παρατάς την δουλειά αφού δεν μπορείς να παρακολουθήσεις την σχολή σου; Αιώνιες ερωτήσεις , που ακολουθούν την αιώνια φοίτηση σου. Η απάντηση είναι απλή. Δουλεύεις, όπως δούλευα κι εγώ, γιατί μένεις 750 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι σου (όσο απέχει δηλαδή η Αθήνα από την Κομοτηνή), τα έξοδα δεν ήταν όπως τα είχατε υπολογίσει με τους γονείς σου στην πράξη και επειδή ξέρεις τα οικονομικά του σπιτιού δεν ζητάς παραπάνω.

Αποφασίζεις να βρεις δουλειά και βρίσκεις σ' ένα νυχτερινό κλαμπ. Κάποια στιγμή παρασύρεσαι, αναγκάζεσαι να δουλεύεις καθημερινά, γιατί αλλιώς θα ξαναβγείς στην αγορά εργασίας με αποτέλεσμα να χάσεις την επαφή με την σχολή σου. Όταν πηγαίνεις να δηλώσεις μαθήματα στο τρίτο έτος συνειδητοποιείς που βρίσκεσαι, έχεις χάσει στην πραγματικότητα και την μπάλα και τα πόδια σου. Συνέρχεσαι παρατάς την δουλειά, βρίσκεις μια άλλη σε ένα καφέ που σε χρειάζονται λιγότερες μέρες και τρέχεις να προλάβεις το τρένο της σχολής. Δεν μπορείς να δηλώσεις μαθήματα γιατί ο Πρόεδρος της σχολής έχει αποφασίσει συγκεκριμένη προθεσμία δηλώσεων, χάνεις τα βιβλία του εξαμήνου και την εξεταστική , επιβραβεύεις τον εαυτό σου με μια μούντζα, που τα κατάφερες τόσο καλά για άλλη μια φορά και συνεχίζεις. Στα μισά του τρίτου έτους και ενώ έχεις συνέλθει από μίνι κατάθλιψη, ξαναπάς στην γραμματεία και παρακαλάς την κάθε άλλο παρά συμπαθέστατη γραμματέα, που έχει καταλάβει τι κουμάσι φοιτητής είσαι να κάνεις εγγραφή των μαθημάτων. Δεν στα γράφει όλα και αναγκάζεσαι κάθε φορά που περνάς μάθημα να κάνεις διαβουλεύσεις με τον καθηγητή και την γραμματέα για να σου περαστεί ο βαθμός στις καταστάσεις. Έχεις χάσει εξεταστική με τις καταλήψεις στο νόμο Γιαννάκου, τραβάς τα μαλλιά σου, αλλά και χαίρεσαι που δεν πέρασε το νομοσχέδιο. Μετακομίζεις σπίτι σου μετά το πέμπτο έτος και αποφασίζεις να κάνεις το δρομολόγιο Αθήνα – Κομοτηνή για να δίνεις μαθήματα στην εξεταστική. Τρως γκρίνια από τους γονείς σου για την σχολή. Κάνεις ένα μακρύ απολογισμό για άλλη μια φορά αναλαμβάνεις όλη την ευθύνη, συνεχίζεις. Σου μπαίνει η πίεση να κόψεις την αναβολή και να πας φαντάρος χάνεις άλλον ένα χρόνο στο στρατό, γυρνάς πιάνεις δουλειά σ' ένα πολυκατάστημα δεν σου δίνουν άδεια για να δώσεις μαθήματα στην εξεταστική. Παρατάς την δουλειά. Χάνεις άλλη μια εξεταστική. Ανεβαίνεις εξετάζεσαι δεν περνάς τα μαθήματα που περιμένεις, επιστρέφεις ξανά στην Αθήνα. Απογοητεύεσαι γιατί σου έχουν μείνει δύσκολα μαθήματα και κάθε φορά που ανεβαίνεις πρέπει να πληρώνεις ξενοδοχεία για να μείνεις , σκέφτεσαι ότι υπάρχει περίπτωση να μην τα καταφέρεις τελικά να πάρεις το πτυχίο σου και αποφασίζεις παράλληλα με την σχολή με κοιτάξεις και κάτι άλλο. Το κάτι άλλο αποκαλύπτεται ακόμα πιο δύσκολο, λόγω της οικονομικής κρίσης και της ανεργίας που υπάρχει γύρω σου. Ξανά επιστρέφεις στην σχολή σου μετά από πολύ κόπο και χρόνο και με εκβιασμούς για διαγραφή (ν+2 , ν+4, ν + μια εξεταστική ακόμα) κάθεσαι πλέον και περιμένεις αποτελέσματα για δυο μαθήματα πριν το πτυχίο, περιμένοντας ή το πτυχίο ή την διαγραφή σου, αν θα υπογράψεις έγγραφη δέσμευση , ποιοι θα αποφασίσει η νέα κυβέρνηση ότι είναι καλοί και κακοί «αιώνιοι» φοιτητές, ποιοι δούλευαν ή έκαναν οικογένεια ενώ ήταν φοιτητές και ποιοι θα συνεχίσουν και ποιοι όχι.

Το ερώτημα που τίθεται τελικά είναι το εάν πιστεύει η νέα κυβέρνηση ότι οι «αιώνιοι» φοιτητές είναι πρόβλημα για το δημόσιο πανεπιστήμιο ή όχι. Οι αιώνιοι φοιτητές δεν δικαιούνται σίτιση, στέγαση, συγγράμματα και πάσο από τις απαρχές τις αιωνιότητας τους. Είναι εύλογο να διερωτάται κανείς, πως ένας αριστερός υπουργός θέτει ζήτημα διαγραφών ή μερικών διαγραφών αιωνίων φοιτητών, που ήταν το πρόσχημα των προηγούμενων κυβερνήσεων, για να ξεκινήσουν μαζικές διαγραφές στο δημόσιο πανεπιστήμιο και εν συνεχεία το κλείσιμο σχολών. Θα συνεχίσουν τέλος να υπάρχουν «αιώνιοι» στιγματισμοί για ανθρώπους που η φοιτητική τους ζωή δεν ήταν μια καλοστρωμένη ευθεία, αλλά μια δύσκολη προσπάθεια σπουδών και επιβίωσης; Ο νέος υπουργός της αριστεράς οφείλει να εξασφαλίσει τα αιτήματα του φοιτητικού κινήματος που έδωσε μάχες και στο νόμο Γιαννάκου και στο νόμο Διαμαντοπούλου όπως και στις επιθέσεις του Λοβέρδου και του Φορτσάκη την τελευταία περίοδο. Τα αιτήματα που έβαλαν οι φοιτητικές κινητοποιήσεις, όπως και οι κινητοποιήσεις των διοικητικών υπαλλήλων (πολλοί εκ των οποίων είναι και σύντροφοι του κ. Αριστείδη Μπαλτά), ήταν «δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλους» και αυτό απαιτεί οικονομική ενίσχυση του δημοσίου πανεπιστημίου, προσλήψεις καθηγητών και διοικητικού προσωπικού και όχι διαγραφές φοιτητών. Γιατί αλλιώς κάπως έτσι φτάνεις στα 31 να υπογράφεις έγγραφη δέσμευση- δήλωση μετάνοιας για να πάρεις το πτυχίο σου.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.