Ο προ δεκαετίας Benedict είναι ένας τύπος που θα καθόταν στο μετρό του Λονδίνου και δεν θα γυρνούσαν και τόσοι πολλοί να τον κοιτάξουν. Εντάξει, πιθανότατα θα γυρνούσε να του χαμογελάσει το κορίτσι που θα καθόταν δίπλα σου αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Ο Cumberbatch είναι λεπτόλιγνος, με λευκό δέρμα και κλασικά Βρετανικά χαρακτηριστικά. Από εκείνα που συναντάς στην συντριπτική πλειοψηφία των Άγγλων με μία μικρή δόση αριστοκρατίας.

Μόνο που ο Cumberbatch έμελλε να υπηρετήσει αυτό που είπε στην Knightley στο The Imitation Game: “Sometimes it's the very people who no one imagines anything of who do the things that no-one can imagine”.

Δεν ξέρω λοιπόν πόσοι φαντάζονταν πριν μερικά χρόνια ότι αυτός ο τύπος θα ήταν ο πλέον περιζήτητος από τα κινηματογραφικά στούντιο Βρετανός. Ότι θα ήταν υποψήφιος για Όσκαρ. Ότι θα εκπροσωπούσε πλέον κάθε τι βρετανικό στον κόσμο της κινηματογραφικής τέχνης και showbiz. Ή ακόμα πιο φλύαρα ότι θα αποτελούσε τον διακαή πόθο τόσων και τόσων γυναικών ανα την υφήλιο.

Και ναι, οι “cumberbitches” βλέπουν σε εκείνον έναν πολύ ωραίο άνδρα. Την easy going ιδιοφυία με τα looks που θα ήθελαν να έχουν δίπλα τους. Το θέμα είναι ότι ο Cumberbatch είναι πριν από όλα αυτά ένας πάρα πολύ καλός ηθοποιός. Και το αποδεικνύει σε κάθε μικρή η μεγάλη δουλειά που αναλαμβάνει.

Από τον Sherlock στα Hobbit κι από εκεί σε μικρούς ρόλους μέχρι το The Imitation Game, ο Benedict Cumberbatch είναι ο νέος μεγάλος φλώρος του κινημτογράφου.

Βασικά είναι ίσως ο μοναδικός φλώρος που ανέδειξε η Βρετανία και δεν τον άφησε να σέρνεται από κομεντί σε κομεντί. Βλέπεις ο Hugh Grant αναλώθηκε (και αποθεώθηκε) στις βρετανικές κομεντί και ρομεντί, αδυνατώντας να βγάλει εαυτόν από αυτή την λούπα. Κι όταν το προσπάθησε, κατά τη γνώμη μου απέτυχε οικτρά. Ο Cumberbatch μοιάζει πλασμένος να υπηρετήσει δράμα και κωμωδία, περιπέτεια και ό,τι άλλο του δώσεις να παίξει.

Τον γνώρισα όπως οι περισσότεροι άλλωστε από το ρόλο του ως Sherlock. Στο ρόλο στον οποίο πιστεύω ότι έσβησε τον Robert Downey Jr και κατά κάποιο τρόπο έπλασε μια ολόκληρη εικόνα για τον ντετέκτιβ, ελαφρώς διαφορετική από εκείνη που έπλαθε με τα βιβλία του ο Doyle. Ο Cumberbatch στο ρόλο του Sherlock ήταν εμφατικά γαλήνιος, υπέροχα φλεγματικός και παρανοϊκά ιδιόμορφος. Αυτό που ζητούσαν βασικά και από όποιον θα έπαιζε μερικά χρόνια αργότερα τον Alan Turing. Ο Cumberbatch ως Sherlock ήταν αυτό ακριβώς που ήθελαν ο σταρ τους να είναι. Ωραίος, σνομπ, αστείος και μερικά επίπεδα πιο αριστοκρατικός από κάθε όμοιό του σε Αμερική και Αυστραλία.

Ο Cumberbacth ήταν ο φλώρος που όλοι ήθελαν να είναι.

Και μην τον παρεξηγείς τον όρο φλώρος. Δεν τον εννοώ σε καμία περίπτωση κακά. Ούτως ή άλλως είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι είναι οι φλώροι που κερδίζουν στα 00s και τα 10s, πολύ περισσότερο από τους καλσικούς νταήδες και τους γιάνκηδες των 90s. Ο Cumberbatch είναι μια υπέροχη περίπτωση ηθοποιού που τους κερδίζει όλους. Γιατί καταφέρνει να συνδυάσει όλα τα στοιχεία που ανέφερα παραπάνω και ανέδειξε ως Sherlock στο πακέτο ενός entertainer και ενός ανθρώπου που είναι γραφτό να είναι αγαπητός από όλο το σύστημα. Ειδικά όταν κάνει κάτι τέτοια:

Με τις cumberbitches σε ησυχία μετά τον αρραβώνα του πριν μερικούς μήνες και με τους κριτικούς να τον έχουν ήδη αποδεχτεί ως έναν από τους σημαντικούς του είδους του, ο Cumberbatch έχει ένα τεράστιο playground μπροστά του. Όχι απλά για να κερδίσει βραβεία και επαίνους γιατί αυτό είναι σίγουρο, αλλά για να εξελιχθεί σαν ηθοποιός μέσα από τη δουλειά.

Και ναι όπως είπα και πριν πιστεύω πολύ ότι μπορεί να υπηρετήσει την κωμωδία και το δράμα εξίσου καλά. Θα πρέπει όμως και εκείνος και το σύστημα (με εκνευρίζει που το αποκαλώ έτσι) να ξεφύγουν από αυτούς τους σερλοκικούς και τουρινγκικούς ρόλους. Απλά και μόνο για να δούμε και κάτι άλλο από τα πολλά που δύναται να κάνει.

Γιατί αυτά που κανείς άλλος της γενιάς του δεν φαντάστηκε να κάνει, ο Cumberbatch τα κάνει με τον πιο αθόρυβα θεαματικό τρόπο.

ΠΗΓΗ