Ας αφήσουμε κατά μέρος τις συγκρίσεις, δεν χρειάζονται άλλωστε.

Λοιπόν, για να ξηγιόμαστε από την αρχή γιατί οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους. Νέο Game of Thrones δεν είναι το Shogun, διαθέσιμο σε μας μέσω Disney+. Παρότι πλασάρεται ευρέως ως τέτοιο. Μπορεί να γίνει, μπορεί όχι, μπορεί, μπορεί, μπορεί. Αλλά ακόμα το δείγμα είναι μικρό και στο κάτω κάτω της γραφής δεν υπάρχει λόγος να φορτώνεται με τέτοιες αχρείαστες συγκρίσεις.

Δεν θα διαφωνήσουμε πως είναι ό,τι πιο κοντά σε υποσχόμενη saga έχουμε στα χέρια μας από την εποχή του GOT. Συντηρεί και το ίδιο ως παραγωγή ένα πάτημα σύγκρισης, από τους τίτλους αρχής το καταλαβαίνεις πως δεν τους χαλάνε οι συνειρμοί – κάτι θα σου θυμίσουν, κάτι… 

Διαθέτει μπόλικη ίντριγκα, συνωμοσίες και ρομάντζα, φανταζόμαστε προσεχώς θα «τιγκώσει» και στις μάχες (ολοένα χτίζεται η πλοκή γι’ αυτό), αν βάλει και τζούρες μεταφυσικού στο παιχνίδι (αν και δεν φαίνεται κάτι τέτοιο, δεν έχουμε πάντως διαβάσει το βιβλίο για να το αποκλείσουμε κιόλας) θα προσομοιάζει περισσότερο (στο GOT).

Αλλά επαναλαμβάνουμε, δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Δεν θα έπρεπε, έστω. Αυτό που περιμένουμε και ζητάμε από το Shogun είναι να περπατήσει το δικό του δρόμο, να μας δείξει τα δικά του πράγματα χωρίς να αντιγράφει. Αντλεί άλλωστε εκλεκτή πρώτη ύλη, από το ομώνυμο βιβλίο του Τζέιμς Κλάβελ, δεν έχει ανάγκη να γίνει κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι.

Αποτελεί remake ομώνυμης σειράς του 1980, αλλά έρχεται στο «σήμερα» με άλλο τρόπο, πολύ πιο φρέσκο, πολύ πιο έτοιμο για το top τηλεοπτικά level. Οι παραγωγοί έχουν αποκλείσει κατηγορηματικά το ενδεχόμενο να υπάρξει 2^η σεζόν («είχαμε υλικό για 1 σεζόν και τέλος, όλη η προετοιμασία και ο προγραμματισμός μας έγινε με βάση αυτό. Φτάσαμε την ιστορία ως το τέλος του βιβλίου και βάλαμε τελεία στο τέλος της πρότασης», το έθεσαν οι showrunners) κι αυτός είναι ένας ακόμη λόγος να μην το συγκρίνουμε με… Λανιστεραίους, Σταρκαίους κτλ.

Η υπόθεση μας μεταφέρει στην εποχή της φεουδαρχικής Ιαπωνίας του 17^ου αιώνα. Ο κεντρικός θεματικός άξονας είναι πως οι Πορτογάλοι γνώριζαν και αξιοποιούσαν προς όφελός τους το πού ήταν η Japan, έχοντας πατήσει πόδι και εδραιώσει παρουσία εκεί. Εν αντιθέσει με τους άλλους Ευρωπαίους, που έψαχναν μάταια «πού στα κομμάτια είναι αυτό το νησί»

Μέχρι που ένα πλοίο, υπό την ηγεσία του Άγγλου πλοηγού Τζον Μπλακθορν (τον οποίο υποδύεται ο ομορφάντρας Κόσμο Τζάρβις), βρίσκει το δρόμο και αρχίζει το… happening. Καθολικοί Vs Προτεστάντες την ώρα που και οι Ιάπωνες έχουν επιδοθεί σε ένα χορό εξουσίας, με 5 αρχόντους-αντιβασιλείς να εποφθαλμιούν τη θέση του ανώτατου ηγέτη (Σογκούν) που έχει χηρέψει.

Ναι, είτε είσαι στο Γουέστερος, είτε στην Ιαπωνία αλλοτινών εποχών, είτε και στο real life εδώ που τα λέμε, το ζουμί δεν αλλάζει. Η εξουσία είναι γλυκιά, η εξουσία μπορεί και να τρελάνει τους ανθρώπους και να τους κάνει ικανούς για τις πιο φριχτές πράξεις. Το χάος δημιουργεί πάντα άπειρες πιθανότητες, τα σενάρια όλα είναι πιθανά και επιβιώνει ο πιο δυνατός, ο πιο αποφασισμένος και αμείλικτος.

Στα πολύ «συν» του Shogun η διαλεχτή επιλογή από Ιάπωνες ηθοποιούς. Φάτσες που «γράφουν» καταπληκτικά στην οθόνη, εξαιρετικοί επίσης ερμηνευτικά – κάτι που δεν μπορούμε να πούμε για τους «δυτικούς» του καστ, αλλά ΟΚ, ας μην είμαστε κακοί κι άλλωστε, κατά βάση, περνάνε τη… βάση.