Το 2007, ο Kris Mole έβαλε σκοπό να πατήσει τα πόδια του σε κάθε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα χωρίς να ξοδέψει δεκάρα. Του πήρε κάτι λιγότερο από έξι μήνες και μέτρησε συνολικά 9.673 μίλια. Χρησιμοποιώντας το «μπλα-μπλα», την πειθώ και την τύχη του, ο Kris κατάφερε να ολοκληρώσει μια δοκιμασία, κατά τη διάρκεια της οποίας έδωσε μια φοβερή ομιλία για λογαριασμό του AIESEC, έφαγε ένα πιάτο μακαρόνια ενώ δίπλα του υπήρχε ένας τύπος που αυνανιζόταν και μάζεψε ένα χρηματικό ποσό για το Cancer Research. Και παραλίγο να πεθάνει από την πείνα.

Προφανώς, το να αποφασίζει να κάνει backpacking τουρισμό ένα νεαρό άτομο δεν είναι δα και κάτι πρωτότυπο, αλλά ένας τύπος που ρίχνει τον εαυτό του σε μια κατάσταση που μάλλον δεν θα είναι και η πιο όμορφη ή άνετη, είναι κάτι το φρέσκο σε ένα Ιντερνετικό τοπίο πηγμένο από «ονειρικές» φωτογραφίες διακοπών και από τέλεια τοπία στην άκρη του κόσμου, με αμόλυντες παραλίες και ζωγραφιστά ηλιοβασιλέματα.

Η εμπειρία του Kris, ουδεμία σχέση είχε με τέτοια πράγματα και όταν τον εντόπισα τον ρώτησα να μου πει τι βίωσε στο δικό του ταξίδι.

Γεια σου Kris. Γιατί πήρες την απόφαση να κάνεις αυτό το ταξίδι;
Kris Mole: Βασικά, ήθελα να ταξιδέψω και δεν είχα καθόλου χρήματα. Επιπλέον, αποτελεί μια βρετανική παράδοση, υπό μία έννοια, να κάνεις κάτι τρελό για να σε σπονσοράρουν για φιλανθρωπικούς λόγους. Ένα βράδυ ήμουν μεθυσμένος και είπα σε έναν φίλο μου ότι θα το κάνω. Μια εβδομάδα αργότερα είχα στα χέρια μου ένα εισιτήριο για τη Σουηδία, από όπου και ξεκίνησα το ταξίδι μου. Σίγουρα, δεν το προγραμμάτισα όλο αυτό όσο θα έπρεπε.

Το ταξίδι, προφανώς, είχε σκοπό να είναι δύσκολο, αλλά ποια ήταν τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετώπισες;
Το να βρίσκω κάπου ζεστά για να κοιμηθώ, καθώς και το γεγονός ότι δεν μπορούσα να αγοράσω φαγητό. Όταν ήμουν στο αεροπλάνο, συνειδητοποίησα πως δεν μπορούσα να πάρω ούτε ένα κουτάκι αναψυκτικό, πόσο μάλλον ένα εισιτήριο τραίνου για Στοκχόλμη, εκεί όπου είχα βρει έναν τύπο μέσω CouchSurfing για να με φιλοξενήσει. Πέρα απο τη Στοκχόλμη, είχα να πάω σε 26 ακόμα πρωτεύουσες. Ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα «Τι κάνω;»

To σκεφτόσουν συχνά αυτό;
Σχεδόν κάθε μέρα, αλλά ο φόβος ότι θα γινόμουν ρεζίλι, αν γυρνούσα χωρίς να τα έχω καταφέρει, με κρατούσε. Ακόμα και οι φίλοι μου και η οικογένειά μου αυτό μου είπε. «Θα γυρίσεις σε μια εβδομάδα, άντε δέκα μέρες το πολύ». Σου μιλάω ειλικρινά, θα προτιμούσα να είχα πεθάνει στην άκρη κάποιου αυτοκινητόδρομου, παρά να γυρίσω πίσω και να πω σε όλους αυτούς πως είχα αποτύχει.

Αυτό σε έσπρωχνε λοιπόν για έξι μήνες;
Λίγο-πολύ ναι, αλλά μετά από λίγο καιρό ήταν απλά η καθημερινότητά μου. Ξυπνούσα και ήμουν στο Βερολίνο και ήξερα πως εκείνη την ημέρα έπρεπε με κάποιον τρόπο να φτάσω στην Πολωνία, με τον ίδιο τρόπο που υπό άλλες συνθήκες ξυπνάς και λες πως πρέπει να φας πρωινό ή να καθαρίσεις το σπίτι σου. Ήταν σχεδόν σαν δουλειά. Υπήρξαν μέρες που ήταν πολύ δύσκολες, αυτό είναι σίγουρο. Μια από αυτές ήταν όταν προσπαθούσα να πάω από τη Βαρσοβία στο Vilnius της Λιθουανίας. Βλακωδώς, είχα ξεκινήσει το ταξίδι μου από την Ανατολική Ευρώπη φορώντας ένα τεράστιο παλτό, ώστε να αντιμετωπίσω το κρύο, αλλά όταν τράβηξα προς τα δυτικά -Γαλλία, Ισπανία, Πορτογαλία- το παράτησα γιατί είχε μπει η άνοιξη νωρίς και είχε καλό καιρό. Θεώρησα ότι το τελευταίο σκέλος του ταξιδιού μου θα ήταν κι αυτό υπό λιακάδα. Φθάνοντας στην Πολωνία ήταν κάπως πιο κρύος ο καιρός αλλά είχε ήλιο. Την άλλη μέρα όμως, όταν ξύπνησα, είχε ένα μέτρο χιόνι. Ήταν μεγάλο πρόβλημα.

Κατέληξα να κάνω οτοστόπ μέσα σε μια χιονοθύελλα. Πεινούσα απίστευτα, είχα ξεπαγιάσει και ήμουν κουρασμένος. Σε μια στιγμή τρέλας, αποφάσισα να περπατήσω 185 μίλια. Αφού εν τέλει με μάζεψε ένα αμάξι, ο τύπος με άφησε στη μέση ενός δρόμου μέσα σε ένα δάσος, ενώ ακόμα γύρω μου η χιονοθύελλα δεν έλεγε να κοπάσει. Το σημείο που με άφησε ήταν ένα σταυροδρόμι, αλλά χωρίς ίχνος από φως. Περνούσαν αμάξια αλλά δεν σταματούσε κανείς επειδή φορούσα σκουρόχρωμα ρούχα, ενώ γλιστρούσα συνεχώς και έπεφτα στο χιόνι, μιας και τα παπούτσια μου είχαν γεμίσει νερό. Βίωσα κι άλλες τέτοιες παρόμοιες καταστάσεις, αλλά αυτή ήταν η μόνη που σκέφτηκα ότι μπορεί και να πεθάνω.

Ο Kris Mole, ενώ δεν βρίσκεται στη μέση κάποιας χιονοθύελλας.

Πόσες φορές μπήκες χωρίς εισιτήριο σε τραίνο;
Δεν ξέρω ακριβώς, πάντως εύκολα πάνω από 30.

Και τι έκανες με όλα τα πρόστιμα που έφαγες;
Συνειδητοποίησα, σχεδόν από την αρχή, πως όταν με ρώτησαν για πρώτη φορά να τους δείξω το διαβατήριό μου δεν είχα συμπληρώσει τη διεύθυνση, οπότε έγραψα τη μόνη διεύθυνση που θυμόμουν, που ήταν το γήπεδο της Tottenham στο Λονδίνο. Νομίζω ότι το μόνο πρόστιμο που έφτασε ποτέ στην κανονική μου διεύθυνση ήταν ένα από τη Γερμανία, ενάμιση χρόνο αφότου είχα ολοκληρώσει το ταξίδι.

Πόσο συχνά έπινες ενώ έκανες το ταξίδι;
Το αλκοόλ βοήθησε πολύ, σε βοηθάει να κάνεις φίλους. Κάθε φορά που έφτανα στο σπίτι κάποιου οικοδεσπότη, μου έδιναν ποτό. Κάθε φορά. Μερικές φορές δεν είχα φάει για μερικές μέρες, αλλά στα 24 σου δεν λες ποτέ όχι σε αλκοόλ όταν σου προσφέρεται.

Η καλοσύνη των αγνώστων είναι ωραίο πράγμα. Έμεινες με τίποτα περίεργους;
Ο πιο περίεργος από όλους ήταν ένας Γάλλος στο Λουξεμβούργο. Τον βρήκα μέσω Couchsurfing και κατέληξε να τον παίζει από πάνω μου. Καλά, όχι ακριβώς από πάνω μου, δίπλα μου. Είχε αρχίσει να τον κρυφοπαίζει μέσα από την τσέπη του ενώ έτρωγα ένα πιάτο μακαρόνια που μου είχε φτιάξει. Ήταν λίγο άβολο.

Τα μακαρόνια τα τελείωσες;
Ναι. Πεινούσα πολύ.

Βλέποντας τα εκατομμύρια των ανθρώπων που προσπαθούν να βρουν καταφύγιο στην Ευρώπη, θέλοντας να ξεφύγουν από τους πολέμους στις δικές τους χώρες, πώς αισθάνεσαι που κατάφερες να κυκλοφορείς μέσα στην Ευρώπη με αυτήν την ευκολία;
Ναι, αυτά τα γεγονότα σε κάνουν να σκέφτεσαι. Σε κάνουν να καταλαβαίνεις πόσο σκατένιος είναι ο κόσμος μας. Εγώ κατάφερα να κάνω ό,τι έκανα επειδή γεννήθηκα σε μια συγκεκριμένη χώρα και επειδή είχα ένα συγκεκριμένο διαβατήριο. Στην Ανατολική Ευρώπη, ας πούμε, ήταν λες και ο κόσμος φοβόταν να μου φερθεί άσχημα, σκεπτόμενος τις επιπτώσεις. Ξέρω ότι είναι κλισέ, αλλά το προνόμιο του να είμαι ένας λευκός Ευρωπαίος με βοήθησε πολύ. Αλλά, έτσι είναι.

Κυκλοφόρησες κι ένα βιβλίο με θέμα το ταξίδι σου. Πώς έγινε δεκτό;
Το Yahoo ήταν φοβερό. Μου έστειλε ένα email ένας από τους δημοσιογράφους του Yahoo Travel και μου είπε ότι ήθελε να κάνει ένα άρθρο για το βιβλίο, κάτι που μου φάνηκε εξαιρετική ιδέα. Το θέμα είναι βέβαια πως ο δημοσιογράφος ξέχασε να αναφέρει ότι το ταξίδι ουσιαστικά συγκέντρωσε χρήματα για φιλανθρωπικούς σκοπούς, οπότε το άρθρο με παρουσίασε ως έναν χασομέρη που προσπάθησε να γυρίσει στο τζάμπα την Ευρώπη, εκμεταλλευόμενος κόσμο.

Προκύπτει, λοιπόν, ότι οι άνθρωποι που διαβάζουν Yahoo travel είναι αυτοί που βλέπουν Fox News. Σχεδόν όλα τα σχόλια με αποκαλούσαν «βρωμερό μετανάστη από την Συρία» ή «βρωμερό μετανάστη από το Αφγανιστάν». Κάποιοι υπονόησαν ότι ήμουν και τρομοκράτης του ISIS.

Ο Kris και μια αφίσα με καταζητούμενα μέλη του ETA.

Τι συμβουλές θα έδινες σε άλλα άτομα που θέλουν να ταξιδέψουν τζάμπα;
Χρησιμοποιήστε το CouchSurfing και άλλα παρόμοια website, όπως το Hospitality Club. Βασικά, προσπαθήστε να βρείτε άτομα που έχουν κοινά με εσάς και που προτίθενται να σας φιλοξενήσουν. Σιγουρευτείτε όμως ότι καταλαβαίνετε τι σημαίνει όλο αυτό. Αποδεχτείτε την έννοια της συμμετοχής. Μην πάτε σε ξενοδοχεία. Πρόκειται για μια πολιτισμική ανταλλαγή. Το επόμενο που θα σας έλεγα είναι το οτοστόπ. Μέχρι που έκανα το ταξίδι δεν το είχα δοκιμάσει, αλλά έκτοτε το έχω κάνει πολλές φορές. Κάντε την έρευνά σας όμως. Χρησιμοποιήστε το Hitchwiki και δείτε τι έχουν πει χιλιάδες άλλα άτομα για τις διαδρομές που θέλετε να ακολουθήσετε. Αν είναι να προσπαθήσετε να μπείτε τζάμπα σε τραίνα, να έχετε έτοιμο ένα πειστικό ψέμα σε περίπτωση που σας πιάσουν. Εγώ το αντιμετώπισα απλά: πρόκειται για μεγάλες εταιρίες που δεν θα σωθούν από ένα εισιτήριο.

Πιστεύεις πως αυτή η δοκιμασία άλλαξε τον τρόπο που βλέπεις την ζωή;
Όταν ξεκίνησα το ταξίδι, νόμιζα ότι το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου ήταν σκατά, ότι οι άνθρωποι εκεί έξω κοιτούσαν όλοι την πάρτη τους. Όταν γύρισα, είχα γίνει λίγο χίπης και σκεφτόμουν πως «φίλε όχι, οι άνθρωποι είναι φανταστικοί». Τώρα έχω βρει μια καλύτερη ισορροπία και, ενώ ξέρω ότι υπάρχουν υπέροχοι άνθρωποι εκεί έξω, γνωρίζω ότι υπάρχουν και άφθονοι σκάρτοι.

Ο Kris έγραψε ένα βιβλίο με θέμα το ταξίδι του, το Gatecrashing Europe, το οποίο μπορείτε να αγοράσετε εδώ.