Χθες ήταν η τελευταία φορά που η νυν κυβέρνηση ανακοίνωσε, διά της αρμόδιας υπουργού Παιδείας Νίκης Κεραμέως, τον αριθμό των θέσεων στα ΑΕΙ, τις οποίες θα διεκδικήσουν οι υποψήφιοι των Πανελλαδικών Εξετάσεων. Αριθμός θέσεων είναι το ορθό και όχι εισακτέων, όπως λέει η ανακοίνωση του υπουργείου, αφού λόγω της ελάχιστης βάσης εισαγωγής δεν θα καλυφθούν όλες οι θέσεις και άρα ο αριθμός τους διαφέρει από τον τελικό αριθμό εισακτέων.

Η κύρια ανακολουθία του υπουργείου Παιδείας, πάντως, δεν είναι η επικοινωνιακή διαχείριση της ανακοίνωσης που αφορά χιλιάδες οικογένειες με υποψηφίους για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Το βασικό είναι ότι εμφανώς δεν τηρούνται τα διακηρυγμένα κριτήρια για τον ορισμό και την κατανομή του αριθμού στα τμήματα «που λαμβάνει υπ’ όψιν το υπουργείο Παιδείας με στόχο την αναβάθμιση της ποιότητας των παρεχόμενων σπουδών», όπως λέει το ίδιο. Μεταξύ των κριτηρίων περιλαμβάνει τις εισηγήσεις των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων για τον αριθμό των εισακτέων, υπό το πρίσμα και του ισχύοντος θεσμικού πλαισίου των μετεγγραφών, τον εξορθολογισμό του συστήματος κατανομής εισακτέων, τη στήριξη των περιφερειακών ΑΕΙ, τη στήριξη των περιφερειακών τμημάτων, τη σύνδεση της ανώτατης εκπαίδευσης με την αγορά εργασίας.

Ενδεικτικό είναι ότι το υπουργείο, και φέτος, αγνόησε τις προτάσεις των ΑΕΙ για τις θέσεις τους και όρισε πολύ περισσότερες: Το Πανεπιστήμιο Αθηνών ζήτησε 4.845 θέσεις και έλαβε 6.326, το ΕΜΠ 780 θέσεις και έλαβε 1.176, το Παν. Πατρών 3.233 και πήρε 5.385, ενώ για το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου ορίστηκαν 3.551 θέσεις, αν και το ίδιο είχε ζητήσει 2.500. Μπροστά σε αυτή την κατάσταση, είναι πολιτικά και ακαδημαϊκά αξιοπρεπής η απόφαση κάποιων, λίγων, τμημάτων να μην καταθέσουν καμία πρόταση στο υπουργείο. Ουσιαστικά η πρόταση έχει καταλήξει γραφειοκρατικός, εθιμικός πονοκέφαλος για τους συγκλητικούς των ΑΕΙ, που πρέπει να τη συντάξουν, αφού όλοι γνωρίζουν ότι στο υπουργείο Παιδείας πηγαίνει κατευθείαν στο αρχείο.

Από την άλλη, γιατί τόσοι πανεπιστημιακοί όταν θητεύουν σε θέσεις εξουσίας στο ίδρυμά τους κόπτονται –ακόμη και διά της δικαστικής οδού– να ικανοποιηθεί το αίτημα τα ΑΕΙ να ορίζουν εκείνα τον αριθμό των εισακτέων και όταν βρεθούν σε θέση εξουσίας στην πολιτική σκηνή υπογράφουν τα εντελώς αντίθετα;