Υπάρχουν λίγες υπερπαραγωγές τόσο χλευασμένες όσο το πρώτο, μυστηριώδες prequel του Τζορτζ Λούκας, η πολυαναμενόμενη συνέχεια του πολιτιστικού κολοσσού που ήταν η αρχική τριλογία του Star Wars (1977-83).

Τα παράπονα, το 1999, ήταν ηχηρά και αμέτρητα. Το όλο σκηνικό της ταινίας ήταν πολύ μπερδεμένο. Στημένη δράση, υπερβολικό CGI.

Καθώς το The Phantom Menace επιστρέφει στους κινηματογράφους αυτή την εβδομάδα για να σηματοδοτήσει την 25η επέτειό του, ήρθε η ώρα να αναγνωριστεί η ταινία ως κάτι περισσότερο από μια αποτυχία. Θέλουμε δεν θέλουμε, είναι ένα από τα πιο συναρπαστικά έργα δημοφιλούς κινηματογραφικής παραγωγής μεγάλης κλίμακας που έχουν τεθεί ποτέ στην οθόνη.

Συνήθως, όταν οι αρνητές αξιολογούν το The Phantom Menace, προσφέρουν μια σκηνή ως την καλύτερη: τη μάχη με το φωτόσπαθο. Και είναι αλήθεια. Η σκηνή, στην οποία ο ιππότης Jedi Qui-Gon Jinn (Liam Neeson) και ο μαθητευόμενος του (ή "padawan") Obi-Wan Kenobi (Ewan McGregor) μάχονται με ακροβατικά με τον τερατώδες Darth Maul (Ray Park), είναι ένα λαμπρό και μοναδικό θέαμα δράσης. 

Είναι χορογραφημένο, γυρισμένο πάνω στο συγκλονιστικό μουσικό μέρος «Dual of the Fates» του John Williams και κάνει τη σκληρή μάχη με σπαθιά της αρχικής τριλογίας να μοιάζει με αστείο.

Μερικές φορές, σε αυτήν την σκηνή, οι επικριτές του Phantom Menace προσθέτουν μια δεύτερη σκηνή: τον αγώνα pod, στον οποίο ο Anakin Skywalker (Jake Lloyd) νικά τον τοπικό κακοποιό Sebulba σε έναν διαγωνισμό Nascar.

Μέρος της ίντριγκας του The Phantom Menace προέρχεται από τη χρονιά που κυκλοφόρησε. Από τις περισσότερες απόψεις, είναι μια ταινία μιας πολύ συγκεκριμένης εποχής για το σινεμά. Ουσιαστικά εγκαινίασε την εποχή του σοβαρού CGI. Κι αυτό από μόνο του είναι σημαντικό.

Το ότι το The Phantom Menace επανακυκλοφορεί στους κινηματογράφους επιβεβαιώνει την καλή τοποθέτηση που έχει αυτή η ταινία με πολλούς νεότερους θαυμαστές του Star Wars, όπως και η αυξανόμενη προθυμία του franchise να επαναφέρει τους πρωταγωνιστές του prequel - McGregor και Hayden Christensen.